Vaak heb ik het met mensen in mijn coachingspraktijk over hun mindset.
Leuk is het om mezelf ook te betrappen op hoe gebeurtenissen kunnen lopen als mijn mindset soms met me aan de haal gaat.
Het is zomer en ik keer met mijn gedachten even terug naar de winter. Afgelopen winter ben ik namelijk heerlijk wezen snowboarden in het mooie Italië. Heerlijk van de berg af, met het liftje weer omhoog, in de middag even lunchen en hop weer snel de sneeuw in.
De zwarte piste is er een die voor de olympische spelen is gebruikt en uiteraard wilden we die ook graag uitproberen. Wel ook wat spannend, want een geweldig goede zwarte piste rijder ben ik niet.
Ook die piste bleek heerlijk!
Van boven naar beneden
In 1 woord fantastisch!
Maar dan…
aan de voet van de berg…
Helemaal onderaan de berg
Een kort stukje maar
Tussen het einde van de berg en de volgende skilift in
Eigenlijk niets spannends
Eigenlijk alleen maar een flauw bochtje
Maar….
Ingeleid door een klein heuveltje
Dan 90 graden naar links
Waar een smal pad is (met aan weerszijden geen sneeuw, maar asfalt)
En dan gelijk weer 90 graden naar rechts
Ja hoor daar ging mijn mindset met mezelf aan de haal
Oh dit is spannend
Oh dit bochtje moet ik wel goed nemen, want anders
Oh het eerste stukje is in verhouding stijl, maar daarna vlak, dus ik moet wel vaart blijven houden
Als dat maar goed gaat
En na al die gedachten te hebben waargenomen
En voor mezelf heel mooi aan de kant te hebben geschoven
Met de gedachten dat de zwarte piste achter mij toch echt veel ingewikkelder was
Waagde ik het er op.
Zoals je kan verwachten….
Dit ging mis!
Het indraaien van het bochtje ging goed
Ik draaide iets te ver door
En hop daar lag ik
Op het asfalt.
Op mijn knie.
Met een gat in mijn skibroek.
En wonderbaarlijk genoeg op een gekke plek.
Waar het ook nog eens ingewikkeld wegkomen was op mijn snowboard.
Het kleine bochtje dat ik daarna nog te nemen had, was daarna veel te spannend. En het laatste stukje ben ik gewoon gaan lopen.
Zeer tevreden over mijn heerlijke afdaling van de zwarte piste.
Zeer ontevreden over mijn bezoek aan het asfalt.
Grrrrrr….
Het duurde even voordat ik me vooral op de heerlijke afdaling kon focussen en kon nagenieten van die geweldige tocht. Ik heb het toch maar mooi gedaan!
En zelfs nu kan ik nog steeds zeggen: wat een heerlijke tocht was dat!
En wat denk je hoe het de volgende keer verliep??
Dat vertel ik je in een volgend blog.
